19 września 2014

Ratunku...


4 tygodnie wcześniej...

Późny wieczór. Ann siedziała z mężem nad Wisłą z piwem w ręku, podziwiając nocny klimat swojego miasta. Odbijające się od wody miejskie światła dawały piękny efekt. Relaksowali się rozmową i fantastycznymi widokami. Zadzwonił telefon. To ich przyjaciele, zapytali gdzie są i powiedzieli, że mają ważną sprawę do obgadania, koniecznie muszą się spotkać. Biorą taksówkę i zaraz będą u nich nad Wisłą. Przyjechali w ciągu 25 minut. Po krótkiej rozmowie, przyjaciele wstali z tajemniczymi uśmieszkami. On miał raczej głupawy wyraz twarzy, ona bardziej niepewny.


-Mamy coś dla Was - powiedział On i wyjął coś z kieszeni kurtki. To była koperta. Ann czym prędzej ją otworzyła i nie mogła uwierzyć w to co zobaczyła. To było zaproszenie na ich ślub, już za cztery tygodnie. Okazało się, że decyzję o tym wydarzeniu podjęli zaledwie kilka dni temu i postanowili, że chcą się pobrać jak najszybciej. Radości i gratulacjom nie było końca. Dalszą część nocy spędzili na entuzjastycznym planowaniu tego wyjątkowego dnia. Przy alkoholowych napojach z pasją rozmawiali o przygotowaniach, o tym ile rzeczy jest do zrobienia, jak sobie wyobrażają ten dzień. To, że następnego dnia Ann ciężko odchorowała te wyskokowe napoje, których było zdecydowanie za dużo, to już inna sprawa... cóż, zdarza się...

1 tydzień wcześniej

Wieczór panieńsko-kawalerski. Bez podziału na panie i panów, wspólny. Wszyscy razem w gronie najbliższych im osób świętowali ostatnie chwile ich wolnego stanu w pięknym domu z bali znajdującym się w środku lasu. Było wszystko, czego można było chcieć. Smaczne mięsiwo z grilla, pyszne sałatki, różne przekąski i morze różnorodnego alkoholu. Oprócz tego wesoła muzyka, tańce, śpiewy, co jakiś czas przerywane były radosnymi rozmowami i entuzjastycznymi okrzykami. Tematem przewodnim był oczywiście ten wielki dzień, tak ważny i wyjątkowy, że chce się mieć przy sobie najbliższe osoby. To jedyna taka okazja, żeby zebrać wokół siebie takie grono i spędzić z nimi całą noc. Nikogo nie może zabraknąć. W entuzjastycznych nastrojach powitali nowy dzień i po 5 rano zmorzył ich sen.

6 dni wcześniej

Jej dzieci złapały jakąś infekcję. Katar, zapchany nos, złe samopoczucie. Szybka reakcja w postaci podania leków powinna zadziałać. Oby!

4 dni wcześniej

W ciągu dnia poza katarem dzieci wyglądają i czują się w miarę dobrze, najgorsze są noce. Zapchane noski i ból gardła nie pozwala im spokojnie spać. Większość nocy marudzą, szczególnie Mała ma kłopot z uspokojeniem się, dużo płacze... wręcz krzyczy. Może leki wreszcie zaczną działać, może dzisiaj jest ten najgorszy dzień a od jutra będzie już lepiej. Oby tak było, Ann głęboko w to wierzy.

3 dni wcześniej

Mała dostała ostrego kaszlu, najbardziej męczy ją z rana zaraz po przebudzeniu i w nocy. Ma dużo wydzieliny i spory problem z jej odkrztuszaniem. Cały dzień jęczy, w nocy wrzeszczy. Pojawił się stan podgorączkowy. Jej starszy brat czuje się zdecydowanie lepiej, ale ma kłopoty ze spaniem, przychodzi zapłakany do rodziców, gdy ci próbują utulić do snu Małą, Przez część nocy spali nawet w czwórkę... raczej nie spali, tylko dzieci drzemały, rodzice czuwali, bo brzdące na przemian się budziły. Czas na wizytę u lekarza. Ten stwierdził  wirusówkę, która u syna spowodowała zapalenie krtani a u córki zaatakowała oskrzela... Rzeczy, o których bała się nawet w ciągu ostatnich kilku dni pomyśleć i starała się od siebie odgonić, stały się teraz rzeczywistością. Bardzo przykrą, bo nie wiadomo co robić? Zostawić chore dzieci wymagające przeprowadzania inhalacji dwukrotnie na dzień i podawania leków i pojechać na ślub i wesele, dobrze się bawić (jasne...)? Czy wystawić swoich przyjaciół (niby zrozumieją, ale sami dzieci nie mają, więc tak do końca nie wiedzą jak to jest...) nie zjawić się na ich ślubie, podczas gdy jej rodzice mogliby z brzdącami zostać i się nimi, mimo, że chorymi zająć? Może jutro im się poprawi?

2 dni wcześniej

Zero poprawy. Mimo głębokiej wiary w to, że z dnia na dzień będzie coraz lepiej, dzieje się dokładnie odwrotnie! Noc była okropna. Mała darła się jak by ją zarzynali. To cud, że nikt z sąsiadów nie wezwał karetki. Nie pomagało absolutnie nic. Noszenie, tulenie, bujanie, leżenie z rodzicami w łóżku, ulubione zabawki, przytulanki, nawet bajki (!) - tak ich desperacja była już naprawdę głęboka gdy w środku nocy puścili bajkę, w nadziei, że to ukoi wrzaski małej. Ale nic z tego. Po jakimś czasie zmęczona przysypiała na 10 minut, po to żeby za chwilę znowu wybudzić się z powodu własnego kaszlu i drzeć się dalej. I tak minęła noc z gorączkującym dzieckiem. Mała wymordowana niemożliwie, oni sfrustrowani, zrezygnowani, zmartwieni. Która to już noc z przygodami?



1 dzień wcześniej

Ann czuje, że jest w kropce, w sytuacji bez wyjścia. Z jednej strony nie chce zawieźć przyjaciół i zjawić się na ich ślubie, być przy nich, wspierać i przeżywać razem z nimi te wyjątkowe chwile. Przecież ślub bierze się raz w życiu (zazwyczaj...), to naprawdę niepowtarzalne okoliczności. Z drugiej zaś strony, są przecież małe chore istotki, które podczas cierpienia potrzebują jej wyjątkowo mocno. To przy niej najszybciej się uspokoją (jeżeli w ogóle?!), to ona instynktownie będzie wiedziała czego im potrzeba, jak ukoić ich ból, jak pomóc im funkcjonować. Są niby jej rodzice, którzy wcześniej zostali zakontraktowani na spędzenie z dziećmi całego weekendu pod ich nieobecność. Jednak gdy dzieciowa infekcja zaczęła się rozwijać u Ann pojawiły się początkowo wyrzuty sumienia względem rodziców. Opieka nad dwójką takich maluchów jest dość męcząca, a gdy coś im dolega to już w ogóle kaplica, szczególnie dla starszych ludzi. Jej mama zaczęła się trochę na to krzywić, co potęgowało w Ann poczucie winny. Wierzyła, że rodzice sobie poradzą z maluchami, ale w głębi duszy czuła jednak, że POWINNA zostać, że to jej obowiązek i nie powinna go zwalać na kogoś innego szczególnie w sytuacji choroby dzieci.

Przez jej głowę galopowało tysiąc myśli. Raz próbuje się przekonać do wyjazdu, wmawiając sobie, że to wyjątkowa sytuacja i że mimo iż rodzicom będzie ciężko, to jakoś sobie poradzą, przetrwają to i wszystko się ułoży. Innym razem ze ściśniętym gardłem myśli o tym, że musi zostać, że nie może zostawić dzieci, że to sytuacja kryzysowa, że ich stan może się jeszcze bardziej pogorszyć i co wtedy? Ona będzie tańczyć i bawić się na weselu oddalona o 100 km a jej rodzice wezwą taksówkę i pojadą do szpitala? A może będzie wszystko w porządku, może najgorszy czas choroby właśnie trwa i za chwilę będzie się już tylko poprawiać?

Może dla większości wybór byłby prosty: klapki na oczach i dzieci są najważniejsze! Koniec kropka. Jednak Ann jest trochę inna, wiadomo rodzina i dzieci są na pierwszym miejscu, ale są też inne ważne sprawy. Czy naprawdę stałaby im się krzywda, gdyby zostały z ukochanymi dziadkami? Czy płakały by więcej, gorzej marudziły? Za dużo tego "może" i "czy" Któż wie jak to będzie...





2 komentarze:

  1. I jak postanowilas???? bo jestem ciekawa....

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Postanowiłam zostać z dziećmi. Ostatniej nocy gorączka zniknęła (bezpowrotnie). Dzieciaki Przespały większą część nocy a z rana wyglądały o niebo lepiej. Rodzice i mąż mnie namówili, więc wyjechaliśmy na ślub i wesele.
      Rodzice świetnie sobie poradzili a dzieciakom się zaczyna poprawiać, wszystko świetnie wyszło, a wesele najlepsze na jakim byliśmy:)

      Usuń